Βιβλιοκριτική για το "Μη με ξεχάσεις" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάτι, από τον Γιώργο Πανόπουλο και το "All about my art":
Τίτλος: Μην με ξεχάσεις
Συγγραφέας: Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Ημερομηνεία Έκδοσης: 2013
Εκδόσεις: Μάτι
Αριθμός Σελίδων: 404
Περίληψη:
“Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα… το μοναδικό μου έρωτα… την Αλεξάνδρα… την Άλεξ μου… την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως… ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα… μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι… αυτή είναι η τιμωρία μου… και είναι μεγαλύτερη απ’ όσο μπορώ ν’ αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα… να έφευγε… να με ξέχναγε…
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου…”
Προσωπική Άποψη:
Την Γιώτα τη γνωρίζω προσωπικά, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενικός, θα βάλω όμως τα δυνατά μου. Το «Μη με ξεχάσεις» είναι ένα καθαρά ρομαντικό μυθιστόρημα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ταυτιστεί κανείς με την ιστορία του Ανδρέα και της Αλεξάνδρας, καθώς η όλη ιδέα του άντρα που ερωτεύεται την καλύτερη του φίλη είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς. Είναι πολύ συχνό να δένεσαι με έναν φίλο σου (είτε αυτός είναι ο «κολλητός» σου ή ένας πολύ καλός φίλος σου). Και μόνο αυτό, από πλευράς πλοκής, είναι κάτι που σε κερδίζει από την αρχή του βιβλίου.
Αυτό που επίσης παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία της η συγγραφέας. (Ε τώρα δεν θα γράψω κ. Παπαδημακοπούλου, μου φαίνεται αρκετά γελοίο!) Το πιο σημαντικό είναι ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από την οπτική γωνία του άντρα. Ε, όπως και να το κάνουμε, το να επιλέγει μία γυναίκα να μπει στη σκέψη ενός άντρα και να παραθέσει τις σκέψεις του είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στην ελληνική λογοτεχνία. Πέραν της προσπάθειας, και το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Το «Μην με ξεχάσεις» σε κάνει να ξεχάσεις πολύ γρήγορα ότι είναι γραμμένο από γυναίκα.
Η κινηματογραφική αφήγηση των γεγονότων είναι κάτι που επίσης δίνει μία ευχάριστη νότα στο βιβλίο. Σε αντίθεση με το «Ξεπεσμένοι Άγγελοι» (το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως), στο «Μη με ξεχάσεις» υπάρχει ένα πισωγύρισμα στο παρελθόν και το μέλλον. Ο αναγνώστης δεν διαβάζει απλά μία επιφανειακή έλξη που υπάρχει μεταξύ των δύο χαρακτήρων μία δεδομένη στιγμή. Μπαίνει μέσα στις ζωές τους και βιώνει τον έρωτα τους και τον τρόπο που αναπτύσσεται (ή μάλλον δεν αναπτύσσεται) καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν.
Εν τέλει το «Μην με ξεχάσεις» είναι ένα μυθιστόρημα πάρα πολύ ευχάριστο. Το ταλέντο της συγγραφέως είναι εμφανές, κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο για όποιος έχει διαβάσει εστώ και μία ανάρτηση από το blogτης «Το μεγαλείο των τεχνών». Το μόνο μου «παράπονο» είναι ότι θα ήθελα κάτι πιο περίπλοκο από άποψη πλοκής, κάτι λίγο πιο τολμηρό. Οπότε περιμένουμε για το νέο βιβλίο…!
Βαθμολογία:
Για να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του site ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου