Την περασμένη Παρασκευή, 13 Σεπτεμβρίου, η συγγραφέας των εκδόσεών μας, Γιώτα Παπαδημακοπούλου, φιλοξενήθηκε από την Αλεξάνδρα Κουτσούκου στην σελίδα "Διαβάζω, Ταξιδεύω, Χάνομαι" στο Facebook όπου και συνομίλησε με αναγνώστες και απάντησε στις ερωτήσεις τους. Σας παραθέτουμε το κείμενο μέσα από το οποίο "γνώρισαν" την συγγραφέα μας, όσοι δεν την ήξεραν, το οποίο και δημοσιεύτηκε στην στήλη της σελίδας, "Σήμερα γνωρίζουμε...":
"Πριν από εικοσιεννιά σχεδόν χρόνια, μόλις μια μέρα πριν την Πρωτοχρονιά του 1985, η μαμά μου πήγε, για πολλοστή φορά εκείνη τη βδομάδα, με πονάκια στο νοσοκομείο και ο γιατρός, έπειτα από παρότρυνση μιας θείας της -και απελπισμένος προφανώς που αναγκαζόταν κάθε τρεις και λίγο να τρέχει σαν παλαβός πιστεύοντας ότι γεννάει- αποφάσισε να προβεί σε τεχνητούς πόνους. Η μαμά μου ναι μεν είχε πόνους όμως εγώ, δεν έλεγα να κατέβω. Είχαν μάλλον βολευτεί στην κοιλίτσα και δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα να αντικρίσω τον κόσμο. Ο γιατρός, βγήκε από την αίθουσα τοκετού και ανακοίνωσε πως δεν κατέβαινα και ότι θα προχωρούσε σε καισαρική τομή. Μέχρι να επιστρέψει στο χειρουργείο, εγώ είχα βγάλει ήδη το κεφάλι μου έξω και πιθανολογώ πως σε αυτό, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως δεν μου άρεσε η ιδέα να πετσοκόψουν την κοιλιά της μαμάς μου με νυστέρια και να έχει μια άσχημη τομή για το υπόλοιπο της ζωής της. Ήταν κι εξακολουθεί να είναι πολλή όμορφη για να φέρει τα άσχημα σημάδια που εκείνη την εποχή άφηνε μια επέμβαση όπως αυτή. Και μην βλέπετε που τώρα είμαι λεπτοκαμωμένη... γεννήθηκα 55 πόντους και 4,5 κιλά, θηρίο ολόκληρο και παρά που τώρα έχω πλούσια, πυκνά, ατίθασα κατσαρά μαλλιά, τότε μόνο λίγο χνούδι σκέπαζε το κεφαλάκι μου. Μόνο ένα χαρακτηριστικό είναι ίδιο... τα μάτια μου, μεγάλα και διψασμένα για να ρουφήξουν κάθε εικόνα γύρω τους. Είναι ξεκαρδιστικό να ακούτε τη μαμά μου να λέει πόσο τρόμαξε όταν η νοσοκόμα της είπε, “το μωρό σας δεν έχει ούτε αυτιά, ούτε μύτη, ούτε στόμα, μόνο δύο τεράστια μάτια”. Τελικά η νάρκωση, έχει όντως παρενέργειες.
Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα και θα έλεγα πως ποτέ οι γονείς μου δεν με καταπίεσαν. Είχα απόλυτη ελευθερία, αφού παραήμουν τσαμπουκαλού για κορίτσι, με περισσότερο τσαγανό ακόμα και από τα συνομήλικά μου αγόρια και ήξερα πολύ καλά πως να προστατεύω τον εαυτό μου αλλά και όσους άδικα βάλλονταν από εκείνους που ήταν πιο ισχυροί από αυτούς, ή που τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Οι γονείς μου, πάντα με άφηναν να κάνω αυτό που θέλω, ακόμα κι όταν είχαν αντιρρήσεις καθώς γνώριζαν πως αν έβαζα κάτι στο μυαλό μου, κανείς δεν μου άλλαζε γνώμη και για κανέναν λόγο. Προτιμούσα να κάνω λάθη και να μαθαίνω μέσα από αυτά, παρά να ζω συμβατικά χωρίς να ρισκάρω.
Από μικρό παιδί, αγαπούσα τα γράμματα, τη μάθηση, τη γνώση. Αφιέρωνα πολλές ώρες στο να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αναλύοντάς τα έπειτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία τους αράδα. Αυτό, ήταν κάτι που οι φιλόλογοί μου απολάμβαναν και καμάρωναν σε μένα, παροτρύνοντάς με από τα προεφηβικά μου κι όλας χρόνια να ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων. Τότε, δεν έπαιρνα τα λόγια τους στα σοβαρά και όντας πρακτικός άνθρωπος, αποφάσισα να σπουδάσω υπολογιστές και λογιστικά στα οποία και αφοσιώθηκα με αγάπη. Όμως το πάθος μου για την λογοτεχνία, δεν έσβησε ποτέ και έτσι, με τα χρόνια, κατάφερα να κάνω το hobby μου επάγγελμα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό. Και όλοι με ρωτούσαν, “δεν θες να γράψεις μια δική σου ιστορία;” Φυσικά και ήθελα όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτό, χρειάστηκε το χρόνο του να ωριμάσει μέσα μου.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, ένα βιβλίο του οποίο τον τίτλο και το τέλος, είχα εξ' αρχής στο μυαλό μου. Η ίδια η ιστορία, γυρόφερνε στο νου μου για πολλά χρόνια και τελικά, αποφάσισα να μεταφέρω τις σκέψεις στο χαρτί μετατρέποντάς τες σε συναισθήματα. Μια ιστορία για μια νέα, σύγχρονη κοπέλα, την Αγγελική, η οποία ζει σε ένα περιβάλλον τόσο ασφυκτικό και καταπιεστικό που με τον τρόπο του, την αναγκάζει να ζήσει σύμφωνα με τα θέλω των ανθρώπων που την περιβάλλουν, χωρίς να δίνει την πρέπουσα προτεραιότητα στα δικά της θέλω, στα δικά της όνειρα. Αγαπάει την οικογένειά της, τους φίλους της, όσους την περιβάλλουν οι οποίοι όμως, περιμένουν πράγματα από εκείνη χωρίς να την ρωτήσουν αν στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν όλα όσα εκείνη επιθυμεί. Έχει μια σχέση δύο χρόνων με τον Μιχάλη και έχει αποφασίσει πως για εκείνη, είναι σύντροφος ζωής. Όλοι τον εγκρίνουν, είναι καλός, της προσφέρει εξασφάλιση και θα μπορέσει να κάνει μια όμορφη οικογένεια μαζί του. Όμως στη ζωή της θα μπει ξαφνικά ο Άγγελος και όλη της η κοσμοθεωρία θα αλλάξει. Θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή της δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, πως υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε και πως ο έρωτας, μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο από συντροφικότητα. Και εκείνη, παγιδευμένη ανάμεσα στις ανασφάλειες και στα πρέπει, σε εκείνα που λαχταράει και εκείνα που οι άλλοι περιμένουν από εκείνη, μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο από λάθη και βεβιασμένες αποφάσεις που τελικά, προκαλούν πόνο και αφήνουν πληγές. Και το ερώτημα είναι, θα διεκδικήσει την ευτυχία της, τον εαυτό της; Και αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως στις μέρες μας, όλα τα παραπάνω, δεν είναι ρεαλιστικά, κάνουν λάθος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εξελιχτούμε, το να καταπιέζουν κάποια παιδιά τα θέλω τους, θα αποτελεί πραγματικότητα. Μερικά πράγματα, πολύ απλά, δεν αλλάζουν. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως, ξέρουν τι είναι το καλύτερο για εμάς και θα προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτό, πετυχαίνοντας οι απόψεις τους να μας γίνουν βίωμα, προσωπική αλήθεια και συνήθεια, ένα ακόμα δεδομένο. Όμως τελικά, ένα είναι σίγουρο. Ότι αν ζήσεις χωρίς να κάνεις λάθη, χωρίς να διεκδικήσεις αυτά που θες, χωρίς να πάρεις τις προσωπικές σου αποφάσεις, με ελεύθερη βούληση και συνείδηση του τι αποτελέσματα μπορεί αυτές να επιφέρουν, θα ζήσεις μισή ζωή. Γιατί η ζωή, δεν αποτελείται μόνο από όμορφες στιγμές αλλά, από λάθη, πόνο, δάκρυα και όλα αυτά, είναι που σε κάνουν να εκτιμάς περισσότερο την ευτυχία όταν την συναντάς. Αυτές οι σκέψεις, ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω την ιστορία μου. Αυτά ήταν τα πράγματα για τα οποία, ήθελα να μιλήσω, σε μια κοινωνία που νομίζει ότι με το να καταπιέζουμε το ελεύθερο πνεύμα ευεργετούμε ενώ στην πραγματικότητα, καταστρέφουμε προσωπικότητες, ευνουχίζουμε συνειδήσεις και όνειρα. Ελπίζω όσοι διάβασαν τους “Αγγέλους” μου να μπόρεσαν πίσω από τις λέξεις να ανακαλύψουν όλα αυτά και όσοι δεν το διάβασαν ακόμη, όταν κι αν το κάνουν, να ζήσουν αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτοντας στους χαρακτήρες μου και στην ιστορία τους, πράγματα από την ίδια τους τη ζωή, από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Σας ευχαριστώ όλους και μην ξεχνάτε... Να ονειρεύεστε μεγάλα... Ν' αγαπάτε ακόμα μεγαλύτερα..."
Όσοι είσαστε φίλοι της σελίδας και θέλετε να δείτε περισσότερα, όπως τις ερωτήσεις που έγιναν και τις απαντήσεις που δόθηκαν, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου